“Wij zijn beide actieve leden geweest van nogal verschillende kerken. Na ons trouwen bezochten wij samen kerken hier en daar, tot wij in 1976 de gastvrijheid ervoeren van de zusters Augustinessen, destijds een twaalftal monialen, die door veranderingen in de RK-kerk bezig waren om zich vrij te maken uit een zelfgekozen beslotenheid. Toen zuster Monica, een markante, in habijt geklede vrouw, mij aansprak en vroeg, of ik die zondag met de beker wilde staan, zei ik beteuterd: mevrouw, ik ben niet Katholiek. Haar antwoord:” daar letten we hier niet zo op”, was bevrijdend. Zeker in 1976. Sinds die tijd heeft de WHG, ook door zoveel verschillende voorgangers ons denken verruimd. En ons gesprek gaande gehouden. Nu in de laatste tijd onze jaren gaan tellen en wij wat ongemakken ervaren, ontvangen wij veel liefde en warmte van de hele groep en elke zondag wentelen we ons in de hartelijkheid, die daarvan uitgaat. Dus het uurtje bezinning op zondag is het niet alleen, ook de ontmoeting is belangrijk voor ons. Voor zo’n gemeenschap wilden we ons ook inzetten, als koorlid, als koster, bij de voorbereidingen en wat er verder op ons pad kwam.”
